Wij zijn allen Homofielen
Voor wie train jij eigenlijk, eikel?
Beste lezer,
Sta even stil. Niet bij de spiegel, maar bij jezelf.
Je pompt, je zwelt, je zweet. Je biceps hebben inmiddels meer volume dan je gesprekken met vrouwen. Maar eerlijk: voor wie doe je het eigenlijk?
Zij kijkt niet. Zij zit op haar telefoon. Of erger nog — op haar Satisfyer.
In mijn nieuwste essay duik ik in de spiegelzaal van de sportschoolcultuur.
Over mannen die stiekem trainen voor andere mannen.
Over homofilie — niet de seksuele, maar de sociale variant.
Over zwermen, spiegels, zweet, status en zelfbedrog met een vleug Nietzsche en een snuf feromonen.
Voor wie train je, eikel?
Lees het, lach erom, of herken jezelf tussen de regels.
En als je na het lezen tóch nog even naar je biceps wil kijken… wees gerust: je bent niet de enige.
Met opgepompte groet,
Peter Koopman
Spiegeltrainer & Sociaal Antropoloog zonder diploma
P.S. Stuur het vooral door naar je gespierde vriend met spiegeldwang. Hij weet alleen nog niet waarom.
24 jun. 2025
Tel.: 06 8135 8861
———————————
Wij zijn allen Homofielen
Een ironisch essay over spieren, spiegels en sociaal zwermen
Mannen zwoegen en zweten in de sportschool. Elke rep een ritueel, elke druppel zweet een offer op het altaar van de eigen ijdelheid. Je zou denken: dit is allemaal voor de vrouwtjes. Een evolutionair overblijfsel van de pauwenstaart. Maar nee. Sinds de opmars van de Satisfyer — dat zuigende mirakel dat de mannelijke verleider degradeerde tot overbodige bijzaak — is de sixpack gereduceerd tot esthetisch behang. Robots: 1. Mannelijke moeite: 0.
Waar ooit een geur van testosteron door het oerwoud trok om een vruchtbare metgezel te lokken, staat nu een rij kale mannen elkaars kuiten te bewonderen in de spiegelwand van de Basic-Fit. De vraag dringt zich op: voor wie doen we dit nog eigenlijk?
Het Mannen Dingetje
De sportschool is geen arena van heteroseksuele jacht meer. Het is een tempel, een tribale ontmoetingsplaats van man-mannelijke bevestiging. Kijk goed om je heen: mannen trainen met mannen, spotten elkaar, geven opbeurende schouderklopjes na de deadlift alsof het geboorteaktes zijn van een nieuwe broederschap. Ze kijken naar elkaar, vergelijken, meten — letterlijk en figuurlijk. De lockerroom? Een parade van zelfbevestiging.
En nee, dat is niet per se seksueel. Dit is sociaal. Cultureel. Biologisch. Noem het homofilie: een voorkeur voor de gelijke, niet de geliefde. Een subtiele maar diepgewortelde vorm van groepsgedrag waar het ego zich veilig waant tussen soortgenoten. Homo (hetzelfde) + philein (houden van). Niets met seks, alles met herkenning.
De Spier als Sociaal Signaal
Wat de vrouwenblik allang heeft losgelaten, wordt nog steeds gretig geconsumeerd door mannen. Spieren zijn valuta binnen de subcultuur van de sportschool. Men’s Health is geen blad voor vrouwen. Het is een glossy bijbel van en voor mannen, vol lichamen die de vrouwelijke blik allang zijn ontgroeid — en intussen voornamelijk dienen als spiegelbeeld voor de man zelf. Of beter gezegd: voor zijn soortgenoot.
De gespierde man is niet sexy. Hij is een symbool. Een logo. Een signaal aan de tribale gemeenschap: “Ik hoor bij jullie. Ik ben gedisciplineerd, ik heb wilskracht, ik tel mee.” Geen peacocking meer voor de paring; dit is interne competitie. Intra-seksuele selectie. Of zoals David Buss het droog stelde: mannen imponeren vaker mannen dan vrouwen. Vrouwen vinden empathie sexy. Mannen vinden dominantie geil — vooral bij zichzelf.
Samen Zweten, Samen Zwermen
Sociologen noemen het homofilie. Soort zoekt soort. In het café, in de kerk, in het stemhokje — en ja, ook in de gym. Lazarsfeld en Merton zagen het al in de jaren ’50: gelijkgestemden trekken elkaar aan. Je ziet het bij studentenverenigingen, motorclubs, LinkedIn-groepen, en CrossFit-boxen. En juist die beginners in de hoek van de gym, met hun knullige houding en overgewicht, zijn sociaal onzichtbaar. Ze zijn geen bedreiging, geen trofee, en dus ook geen lid van de clan.
Het lichaam, in deze context, is niet seksueel. Het is sociaal kapitaal. Zoals een dure horloge, een subtiele tatoeage, of het juiste type protein shake.
De Geur van Broederschap
Alsof dat nog niet genoeg was, speelt geur ook een rol. Feromonen, dat onzichtbare parfum van de biologie, doen hun werk onder de radar. Zweet is informatie. Elke druppel androsteen communiceert kracht, angst, dominantie. Niet voor de vrouw, maar voor de man naast je. Een geurige hiërarchie, gemaskeerd als sportiviteit.
Je ruikt niet aantrekkelijk — je ruikt geldig.
Ironie in Spandex
De gym is een toneelstuk vol rituelen, waarbij de spiegel de god is en de dumbbell het heilige voorwerp. En het publiek? Dat zijn de mannen zelf. Geen vrouw die erom vroeg. Geen vrouw die flauwvalt bij een gebenchpresste 140 kg. Toch wordt het gedaan. En waarom? Omdat je status niet meer bepaald wordt door vruchtbaarheid, maar door zichtbaarheid binnen je mannelijke stam.
Een moderne paradox: hoe gespierder de man, hoe minder relevant hij is in het seksuele spel — en hoe meer hij investeert in de blik van zijn spiegelende seksegenoten.
Conclusie: Voor Wie Train Je, Eikel?
Dus daar sta je dan. Bezweet. Opgepompt. Biceps als bowlingballen. En toch: zij kijkt niet. Zij zit op haar telefoon, met een trilstand die meer oplevert dan jij in je beste week. Geen blik. Geen knikje. Geen evolutionair teken van paringsbereidheid. Gewoon… scrollen.
Misschien — heel misschien — train je niet voor haar.
Misschien train je voor die gast die net langsloopt en even zijn blik op je borst werpt.
Voor zijn “netjes man.”
Voor zijn knikje.
Voor die halve seconde waarin je voelt: ik besta.
Misschien train je voor je spiegelbeeld. Voor die denkbeeldige gladiator in je hoofd. Voor de puberversie van jezelf die ooit afgewezen werd op het schoolplein, en nu via incline dumbbell presses wraak neemt op de wereld.
Of misschien — en laten we de koe maar bij de halter vatten — train je omdat je stiekem geil wordt van je eigen spieren. Niet seksueel, maar symbolisch: je adoratie voor kracht, beheersing, en controle verpakt in triceps en zelfbedrog.
Je bent geen verleider. Je bent een volgeling van een sekte: de Kerk van de Geperfectioneerde Zelf. De barbell als kruis, de pre-workout als bloed van Christus, de protein shake als heilige communie. En in dat ritueel zit maar één echte toeschouwer: jijzelf. Of die kerel naast je. Of de man die je ooit wilde zijn.
Dus…
Voor wie train je, eikel?
Niet voor haar.
Niet voor seks.
Niet voor gezondheid.
Je traint voor erkenning.
Voor bevestiging.
Voor de blik van een ander mannetje in de roedel.
En dat maakt je — of je het nu wilt of niet — gewoon een ordinaire homofiel. Net als de rest van ons.
Geen zorgen, het is volkomen normaal. Biologisch zelfs. Sociaal verklaarbaar. En evolutionair perfect logisch.
Maar verwacht geen schouderklopje van haar. Die zit inmiddels thuis met haar Satisfyer.
Op turbo.
Referenties
- Buss, D. M. (1995). Evolutionary Psychology: The New Science of the Mind. Boston: Allyn & Bacon.
- Drickamer, L. C. (1992). “Contextual effects of odors on puberty and behavioral responses to odors in house mice (Mus domesticus).” Journal of Comparative Psychology, 106(4), 353–359.
- Havlíček, J., et al. (2010). “The effect of biophysical and social odors on human mate choice.” Flavour and Fragrance Journal, 25(4), 207–219.
- Lazarsfeld, P. F., & Merton, R. K. (1954). “Friendship as a social process: A substantive and methodological analysis.” Freedom and Control in Modern Society, 18, 18–66.
- McPherson, M., Smith-Lovin, L., & Cook, J. M. (2001). “Birds of a Feather: Homophily in Social Networks.”Annual Review of Sociology, 27(1), 415–444.
- Nietzsche, F. (1887). Zur Genealogie der Moral: Eine Streitschrift. Leipzig: C. G. Naumann.
