Magnetisme tussen mensen: de wellust van het organisme en het gezwam van het brein

Beste lezer,

Sla dit bericht gerust over als je nog steeds gelooft in “de ware”, zielsverwanten, of dat een blik in de ogen van een onbekende iets ‘kosmisch’ betekent. Deze tekst is niet voor jou, maar voor hen die de moed hebben hun illusies onder de microscoop te leggen. Liefde, aantrekkingskracht, klikmomenten – het zijn allemaal biologisch geregisseerde mindfucks die je brein aan elkaar rijmt tot een verhaal met violen.

We noemen het chemie, terwijl het eigenlijk gewoon geur, genen en geilheid is.
We noemen het “een band”, maar het is oxytocine na de seks.
We noemen het liefde, maar het is gewoon Darwin met een parfumlaagje.

Scrol door of klik op onderstaande link als je durft te lezen hoe je lichaam je manipuleert, en je brein daar een Netflix-dialoog van maakt. En ja, het moederschapsideaal komt ook even langs, dus trek je culturele corset wat losser.

Voor iedereen die ooit dacht: “Waarom val ik toch steeds op de verkeerde?”
Antwoord: je lijf kiest. Jij komt pas daarna.

Met genegen cynisme,
Peter Koopman
AFAFA.info – Aandacht voor Aandacht, Filosofie & Agressie]

23 jun. 2025

Tel.: 06 8135 8861

Magnetisme tussen mensen: de wellust van het organisme en het gezwam van het brein

Een ontnuchterend essay over de ware aard van menselijke aantrekkingskracht

Inleiding: de illusie van het ‘klikmoment’

Iedereen kent het: je loopt iemand tegen het lijf en het lijkt alsof er een onzichtbaar veld oplicht tussen jullie. Vonk. Chemie. Bestemming. Je brein jubelt. Je noemt het liefde, connectie, een zielsverwant. Maar wat als dat alles slechts een misverstand is tussen je zweetklieren en je limbisch systeem?
Dit essay is een dissectie — zonder verdoving — van wat ‘aantrekkingskracht’ werkelijk is: een evolutionair trucje, verpakt in poëzie.

1. Het organisme weet wat het wil: overleven en voortplanten

Het lichaam is niet geïnteresseerd in jouw idealen, literaire voorkeuren of je Spotify-lijst. Het zoekt:

Genetische diversiteit via MHC-compatibiliteit (Wedekind, 1995)
Fysieke signalen van gezondheid en vruchtbaarheid: taille-heupverhouding, huidconditie, postuur
Hormonale balans en feromonen: geur als genetische QR-code

Het organisme ‘leest’ onbewust of een ander lijf een vruchtbaar nest is of een immunologisch risico. Er is niets spiritueels aan. Het is selectie op basis van voortplantingswaarde, net als bij pauwen, gorilla’s en fruitvliegjes.

2. Het brein gelooft in sprookjes: de cognitieve romantisering van instinct

Als het organisme heeft gekozen, komt het brein met de afterparty:

“We hebben een klik.”
“Hij maakt me compleet.”
“Het voelde alsof we elkaar al kenden.”

Het brein is een verhalenverteller. Het rationaliseert een lichamelijke respons als een diepzinnige ervaring. Waarom? Omdat het niet tegen willekeur kan. Het brein moet betekenis construeren, zelfs waar die ontbreekt. (Kahneman: System 1 en causale illusies)

3. Chemie is geen magie: de neurobiologische cocktail

De zogenaamde “klik” is neuro-chemisch:

Dopamine: beloning, verwachting, focus. (Dezelfde stof als bij gokken en cocaïne)
Oxytocine: binding, vooral bij aanraking en seks. (Maar werkt ook bij honden, kinderen, en zelfs bij een robot als je er lang genoeg tegen praat)
Fenylethylamine (PEA): de “verliefdheidsdrug” – verslavend maar kortdurend

Liefde als drugsverslaving. Geen hogere macht. Geen metafysische verbondenheid. Gewoon een tijdelijke neurobiologische storm die jou ervan overtuigt dat je nooit meer zonder de ander kunt. Tot het over is.

4. Spiegels, ritme en imitatie: het sociaal-biologische samenspel

Lichaamstaal, ritme, stemintonatie – we spiegelen automatisch gedrag van mensen die we aantrekkelijk vinden (en vice versa). Dit Chameleon Effect (Chartrand & Bargh, 1999) versterkt de beleving van de ‘klik’.
Het is geen magie. Het is sociale homeostase. Een instinctieve vorm van synchronisatie: “Dit lijf lijkt op mij, dus het is veilig en voorspelbaar.”

5. En dan is er het metafysisch verlangen naar meer (dat er niet is)

De mens wil dat er meer is. Zielsverwanten, kosmische resonantie, onzichtbare draden. Plato’s verloren helften, Jung’s synchroniciteit, Sheldrake’s velden — allemaal pogingen om te ontsnappen aan de ondraaglijke lichtheid van het toeval.
Maar er is geen bewijs. Alleen behoefte aan zingeving in een wereld die daar structureel niet in voorziet.

6. Het brein saboteert het organisme — en vice versa

Ironisch genoeg werkt het brein vaak tegen het lichaam in:

Je lichaam wil ruiken, paren en slapen.
Je brein wil een gevoel van betekenis, exclusiviteit en eeuwigheid.

Het resultaat is miscommunicatie. Verliefdheid wordt overschat, compatibiliteit onderschat. De breinromantiek saboteert evolutionair passende keuzes, en het lichaam saboteert de langdurige cerebrale dromen van het brein.

7. De vonk dooft, en dan?

Als de dopamineprikjes ophouden, het nieuwtje eraf is en het organisme geen reden meer heeft om te investeren, blijft er vaak alleen verwarring over:

“We zijn uit elkaar gegroeid.”
Nee. De chemie is uitgewerkt. De biologische missie is voltooid of mislukt. De rest was projectie.

Conclusie: aantrekkingskracht is een evolutiespel — het brein wil winnen, maar is slechts commentator

Er is geen magnetisch veld, geen zielenplan, geen metafysisch script. Er is alleen een lichaam dat overleven en voortplanten wil, en een brein dat daar een Netflix-serie van maakt om het verteerbaar te houden.

Wat wij aantrekkingskracht noemen is:

“Een hormonale storm, in dienst van voortplanting, geregisseerd door het limbisch systeem, becommentarieerd door een cortex met literaire ambities.”

Literatuur (selectie)