Waarom macht geil maakt, en moraal dan verdampt.
Beste Vrije Geest,
Stel je een wereld voor waarin de mens zijn lusten ongestraft kan volgen. Niet gehinderd door wetten, mededogen of publieke opinie.
Wat overblijft is geen paradijs van vrije expressie, maar een slachthuis met fluwelen gordijnen.
“Macht, lust en het morele vacuüm” is een essay over wat er gebeurt wanneer macht en seksualiteit samensmelten zonder ethisch toezicht. Ik duik in de duistere diepten van het menselijk driftleven, daar waar macht, seksualiteit en geweld samensmelten.
Van De Sade tot de oorlogskelder, van het martelhuis tot het politieke theater — overal blijkt dat wanneer de remmen wegvallen, de ware aard niet opbloeit maar ontbloot wordt.
Het is géén aanklacht, géén pleidooi — het is een ontleding.
Wat gebeurt er als macht niet meer gecontroleerd wordt?
Als lust haar morele teugel verliest?
Als de mens — vooral de man — zijn innerlijke grens niet meer hoeft te veinzen?
Dit stuk is geen voyeuristische uitspatting, maar een anatomische les in menselijke hypocrisie, macht en de afwezigheid van werkelijke ethiek — verpakt in elegant proza en existentieel ongemak. Een blik in het morele niemandsland waar machtige mannen (vooral zij) hun fantasieën uitleven — van oorlog tot orgie, van sadisme tot zelfrechtvaardiging.
Klik of scrol door voor het essay. En wees gewaarschuwd: eenmaal gelezen, kijk je nooit meer hetzelfde naar wat mensen ‘genieten’ noemen.
Met kritische groet en een knipoog naar de duisternis,
Peter Koopman
07 jun. 2025
Tel.: 06 8135 8861
Macht, lust en het morele vacuüm — waarom oorlog en dictatuur het paradijs zijn van de libertijn
Inleiding
De mens, en in het bijzonder de man, is geen moreel wezen. Hij is een roofdier met sociale training. Die training noemen we cultuur, beschaving, empathie. Maar haal het dunne vernislaagje weg — via oorlog, absolute macht, of moreel vacuüm — en de ware aard komt boven: die van de libertijn. Niet de romantische vrijdenker, maar de sadistische machtzoeker die lust koppelt aan overheersing en genot haalt uit onderwerping. Dit essay verkent hoe machtssituaties zoals oorlog, dictatuur en institutionele geslotenheid de ideale biotoop vormen voor het libertijnse gedrag. Niet als uitzondering, maar als systemische mogelijkheid.
De libertijn: geen filosoof, maar een rationele sociopaat
De klassieke libertijn, zoals bij Marquis de Sade, wordt vaak gelezen als een filosofisch archetype. Maar in feite is hij een rationeel georganiseerde sociopaat: een man die zonder empathie en zonder morele kaders zijn eigen lusten nastreeft, ongeacht de schade voor de ander. Zijn wereldbeeld is simpel: wat kan, mag. Als de natuur geen moraal kent, waarom zou hij dat dan wel doen?
De sadistische libertijn is geen uitzondering op de menselijke natuur, maar haar extreme consistentie. Waar wij moreel gedrag als ideaal beschouwen, toont hij aan dat zonder externe remmen (wetten, straf, schaamte) het dier in de mens het roer overneemt. Geen filosofie, maar biologie.
Macht corrumpeert, en seksuele macht corrumpeert absoluut
Geef een man absolute macht en je ontdekt zijn karakter. Geef hem bovendien toegang tot lichamen zonder verantwoording, en je ontdekt zijn libidineuze kern. Oorlog en dictaturen bieden precies die cocktail: afwezigheid van wet, asymmetrie van macht, normalisering van geweld.
De geschiedenis bulkt van voorbeelden:
· Nazi-kampen als seksueel en sadistisch experiment
· Massaverkrachtingen in Bosnië, Rwanda en Congo als oorlogswapen
· Seksuele marteling in Abu Ghraib en door geheime diensten wereldwijd
· Privé-bordelen van dictators (Idi Amin, Ceauçescu, Saddam)
· Modern: Jeffrey Epstein’s netwerk van elite-lust en statusmisbruik
Dit is geen ontsporing, dit is het systeem wanneer het masker valt.
Waarom vooral mannen?
Hoewel vrouwen ook geweld en wreedheid kunnen bedrijven, blijkt uit elke analyse: het zijn vooral mannen die sadistische, seksueel gemotiveerde macht praktiseren wanneer morele remmen verdwijnen.
Biologische verklaringen:
· Hoger testosteron, meer gericht op dominantie
· Competitieve seksuele strategieën (interseksuele competitie)
· Objectgerichtheid van mannelijke seksualiteit (visueel, performatief)
Culturele factoren versterken dit:
· Mannelijke hiërarchische structuren belonen dominantie
· Empathie wordt vaak als zwakte gezien in machtsposities
Cultuur als conditionering, niet als verlossing
We houden onszelf graag voor dat empathie, respect en mensenrechten ‘universeel menselijk’ zijn. In werkelijkheid zijn het voorzichtig geprogrammeerde conditioneringen, afgedwongen door sociale controle, opvoeding, sancties, en herhaling. Zodra die structuren wegvallen, keert de mens — en vooral de man — terug naar zijn evolutionaire oertoestand: overleven, overheersen, voortplanten.
Zoals Hobbes al stelde: de natuurtoestand is oorlog van allen tegen allen. De Sade zegt: en sommigen vinden die oorlog geil. Beiden hebben gelijk.
Het morele vacuüm als laboratorium van de mens
Wat Abu Ghraib, Auschwitz, de bordelen van Ceauçescu en de villa van Epstein gemeen hebben, is dat ze functioneren als menselijke laboratoria waarin het morele experiment wordt gestopt. Geen externe norm, enkel de vraag: Wat gebeurt er als je de mens vrij laat om te doen wat hij wil met totale macht?
Het antwoord is consistent: sadisme, seksuele exploitatie, narcisme, spel met lijden. Niet omdat het misgaat, maar omdat het precies gaat zoals de natuur het bedoelde. De wolf was nooit verdwenen, hij had alleen een dasspeldje omgedaan.
Kan het worden weerlegd?
De grootste frustratie: het libertijnse model is rationeel sluitend. Geen god, geen moraal, alleen logica en drift. Je kunt hem niet op rationele gronden weerleggen, enkel existentieel verwerpen. En dus is morele weerstand geen intellectuele overwinning, maar een daad van keuze. Een weigering. Geen bewijs dat het beter is, alleen dat wij weigeren monster te zijn.
Slotbeschouwing
De ware aard van de mens — en vooral de man — is geen altruïstisch wezen. Hij is een geconditioneerde predator, tijdelijk gepacificeerd. Als de structuren vallen, keert het roofdier terug. Oorlog, dictatuur en absolute macht zijn geen uitzonderingen, maar vensters op de menselijke standaardinstelling. Het libertijnisme toont wat de mens kan zijn als niemand kijkt. En misschien is dat precies waarom we zo hard proberen om elkaar te blijven aankijken.
Literatuur en referenties (selectie)
· De Sade, Marquis. Justine, 120 Days of Sodom
· Hobbes, T. Leviathan
· Zimbardo, P. The Lucifer Effect
· Arendt, H. Eichmann in Jerusalem: A Report on the Banality of Evil
· Baumeister, R. Evil: Inside Human Cruelty and Violence
· Foucault, M. Discipline and Punish
· Fromm, E. The Anatomy of Human Destructiveness
· Sapolsky, R. Behave: The Biology of Humans at Our Best and Worst
· Harari, Y.N. Sapiens
