Gefeliciteerd, je leeft nog (maar wacht even…)
Beste mededenker, mede-organisme, of toevallige passant,
Je bent vandaag niet doodgegaan. Dat verdient een schouderklopje — of op z’n minst een sarcastisch glimlachje in de spiegel. Maar voordat je jezelf op de borst klopt en weer opgaat in de waan van de dag, wil ik je uitnodigen voor een kleine existentiële reality-check.
Ik schreef een essay. Over jou. Of beter gezegd: over het toeval dat jij er bent. Over geilheid als scheppende kracht, medische bemoeizucht als nieuwe religie, en het feit dat we allemaal met open ogen richting de afgrond walsen, terwijl de geneeskunde onze dansschoenen met strakke veters strikt.
Titel:
Leven als Bijwerking – over Geilheid, Genen en de Medische Illusie van Controle
Geen lichtvoetige kost, maar wel verteerbaar — mits je je gevoel voor ironie en zelfspot hebt behouden. Het is een eerbetoon aan de mens als misverstand-met-bewustzijn, geschreven met de wetenschap als ondergrond en de spot als stijlfiguur.
Klik hier en ontdek waarom jouw bestaan waarschijnlijk een medische fout is, maar wel een fascinerende:
ww.afafa.info (zoals altijd zonder cookies, AI-trucs of empathische disclaimers)
En mocht je na het lezen het gevoel hebben dat alles zinloos is… wees gerust:
dat is volkomen normaal.
Met vriendelijke minachting voor onzin,
Peter Koopman
Biologisch toeval, cultureel bijproduct, schrijver met een tic.
21 jun. 2025
Tel.: 06 8135 8861
Leven als Bijwerking – over Geilheid, Genen en de Medische Illusie van Controle
Inleiding – de Wrangheid van het Bestaan
Het leven is geen wonder, maar een bijwerking. Een statistische vergissing. Een toevallige uitkomst van een geil moment tussen twee lichamen die zelf ook niet precies begrepen waarom ze elkaar begeerden. Ik bent niet bedoeld, ik ben gebeurd. En sinds die toevallige samensmelting van eicel en zaadcel ben ik overgeleverd aan de grillen van mijn omgeving, mijn genetische lading en een lichaam dat langzaam uit elkaar valt.
Toch vieren we het leven. We plakken er ballonnen en verjaardagen op, geven het namen als ‘een geschenk’ of ‘een kans’. Alsof het een bewust gekozen pad was. Alsof het überhaupt enige richting kent. In werkelijkheid is het een biologisch project zonder handleiding, bestuurd door hormonale erupties en neuronale kortsluitingen, begeleid door een medisch systeem dat belooft te helen maar vaak vooral beschadigt.
Iatrogenese: ziek gemaakt door de geneeskunde
Iatrogenese – het fenomeen waarbij medische interventies zelf ziekmakend zijn – is geen zeldzaamheid, maar structureel ingebed in het systeem. Van onnodige antibiotica tot destructieve behandelingen die meer kwaad dan goed doen. Neem de dubbele ablatie, een medische ingreep die het hart zou moeten stabiliseren maar in praktijk soms leidt tot blijvende schade of nieuwe hartritmestoornissen. Of encefalitis, een ontsteking van de hersenen, opgelopen als bijwerking van een ‘behandeling’. Het is alsof de timmerman de kast repareert door hem in de fik te steken, en daarna de brand probeert te blussen met benzine.
Ivan Illich wees er in Medical Nemesis al op: geneeskunde is een religie geworden, met zijn eigen dogma’s, rituelen en hogepriesters. Het lichaam wordt als machine gezien, te reviseren, bij te sturen, af te stellen. Maar wie of wat is dan de bestuurder? De patiënt? Vergeet het maar. In deze tempel heeft de lekenziel niets te zeggen.
Geilheid als scheppende kracht
Laten we niet vergeten waar dit alles begon: bij lust. Niet bij liefde. Niet bij een rationele wens tot voortplanting. Maar bij primitieve drift. Geilheid is geen bijproduct, het is de drijvende kracht achter het bestaan. De voortplanting is de verpakking, de marketingafdeling van de natuur. Wat werkelijk telt, is het moment van overgave waarin het DNA zichzelf kopieert in een blinde, oerkrachtige sprong voorwaarts.
En zo werd jij geboren. Niet in een plan, maar in een orgasme. Als de loterijwinst van één specifieke zaadcel op één specifiek moment. Dat ik daaruit voortkwam, is statistisch absurd. Dat ik nog leeft, wellicht ondanks medische bemoeienis, is een voorlopig feit. En dat ik straks sterft – dat is de enige zekerheid die telt.
Bewustzijn als bijvangst
Wat de hele zaak nog wranger maakt, is dat we weten dat we leven. En dat het eindig is. Geen enkel ander organisme draagt zo’n zware rugzak. De mens is een hominide met zelfbewustzijn – een ‘self-referential system’ zoals Metzinger het noemt – gevangen in de illusie van een ‘ik’. Maar dat ‘ik’ bestaat niet. Het is een door neurale patronen gegenereerde illusie, een noodzakelijk construct om niet gillend gek te worden in een wereld zonder kompas.
Toch klampen we ons vast aan dat ik. We plannen, geloven, consumeren en cureren. We vertrouwen op artsen, specialisten, witte jassen met autoriteit. We ondergaan behandelingen, chemokuren, ablaties, pillen – en noemen het vooruitgang. Maar vooruit naar wat? Naar een leven dat steeds minder ons eigen is?
Slot: Dansend naar de Afgrond
Het leven is geen cadeau, maar een uitnodiging tot dans – op een vloer die elk moment kan instorten. En zolang de muziek speelt, is de enige verstandige houding die van de ironie: lachen om het absurde, denken over het zinloze, bewegen omdat stilstand ook geen redding biedt.
De geneeskunde zal je niet redden. Het geloof evenmin. Maar misschien, heel misschien, is er troost in het feit dat je dit alles kunt doorzien. Dat je de grap begrijpt. En dat je, tegen alle waarschijnlijkheid in, even mag bestaan om hem te vertellen.
Want dat is het uiteindelijk: leven is de wrange grap die zichzelf blijft herhalen.
De kans dat je werd geboren is 1 op 10^2.685.000, maar de zekerheid dat je zult sterven is 100%.
En jij, jij bent de punchline.
