Waarom jij nooit tevreden bent – en waarom dat jouw eigen schuld is
Beste klager,
Herken je dit?
Je verlangt naar liefde, maar verveelt je zodra je haar vindt. Je wilt iemand écht leren kennen, maar zakt weg in lethargie zodra de ander voorspelbaar wordt. Je zoekt veiligheid én spanning, mysterie én transparantie, intimiteit én totale autonomie – het liefst verpakt in één perfect mens die jou voortdurend bevestigt, verrast en bewondert.
Gefeliciteerd. Je bent mens. Of preciezer: een modern, neurotisch exemplaar met dopamineverslaving en bindingsangst.
In mijn nieuwste essay “De Goocheltruc van de Liefde: Waarom Jij Nooit Tevreden Bent” dissecteer ik deze tragikomische paradox. Geen spirituele knuffeltaal. Geen “je bent goed zoals je bent”-gelul. Wel een confronterende blik op onze hunkering naar alles-in-één, onze goochelverslaving, en onze schaamteloze zelfverering.
En ja, ook jij – of vooral jij – komt aan de beurt.
Klik en lees… tenzij je liever blijft geloven dat de liefde stuk is, en niet jij.
Met ironische groet,
Peter Koopman
Zelfverklaard Goochelaar-ontmaskeraar
P.S. Geen zorgen. Je partner hoeft dit niet te lezen. Maar misschien wel.
10 jul. 2025
Tel.: 06 8135 8861
De Goocheltruc van de Liefde: Waarom Jij Nooit Tevreden Bent
Inleiding: Je wilt te veel – en je krijgt het niet
De mens is een paradox op twee benen. Hij wil zich verbinden, maar geen verstikking. Hij wil avontuur, maar zonder gevaar. Hij wil de magie van de goocheltruc, maar zodra hij het geheim doorgrondt, verliest hij interesse. Dit geldt voor relaties, seks, vriendschappen, zelfs carrièrekeuzes. Zodra het voorspelbaar wordt, haakt hij af.
We noemen dat tegenwoordig: “ik wil groeien”. Wat we bedoelen is: “ik verveel me en jij bent niet spannend meer.”
Dit essay is geen liefdesbrief aan de moderne jeugd. Integendeel. Het is een dissectie van haar illusies, haar emotionele luiheid en haar pathologische zelfverering.
1. De tragiek van transparantie: Als alles zichtbaar is, blijft er niets te ontdekken
We leven in een cultuur van radicale transparantie. Alles moet gedeeld, geliket, begrepen, uitgelegd worden. Liefde is gedocumenteerd in stories, intimiteit verpakt in pixels.
Maar intimiteit – echte intimiteit – leeft van het onuitgesprokene. Van suggestie, dubbelzinnigheid, mysterie. Zoals een goocheltruc zijn kracht verliest als je weet waar de duif vandaan komt, zo verdwijnt lust zodra alles geanalyseerd is.
Je kunt niet verlangen naar iets wat je al bezit. En je kunt al helemaal niet geil worden van een Excel-sheet over je partner.
2. Alles in één: De schizofrene verwachting van de romantische relatie
De moderne mens wil een partner die tegelijk:
- hem bevestigt én uitdaagt,
- hem begrijpt én mysterieus blijft,
- beschikbaar is én onafhankelijk,
- geil maakt én troost biedt.
Kortom: we willen een moeder die ons pijpt en daarna appeltaart bakt. Dat is niet romantisch. Dat is psychotisch.
De goocheltruc van de liefde werkt zolang je nog iets te raden hebt. Zodra we de ander “kennen” – echt kennen – rest er alleen nog het banale: gewoontes, gezeur, herhaling. En daar kunnen we niet meer tegen.
3. De jeugd als moreel schild: stop met ze heilig verklaren
We worden collectief gegijzeld door de morele untouchability van ‘de jeugd’. Alsof ze een uitstervende diersoort zijn.
Nieuwsflash: ze zijn niet met weinig. Ze zijn met veel. En ze zijn niet zo speciaal als ze denken. Ze zijn opgegroeid in een wereld waar aandacht het betaalmiddel is, maar waar niemand ze heeft geleerd dat intimiteit iets anders is dan online bevestiging.
Hun emotionele bandbreedte is gecentreerd rond zichzelf. Ze lijden aan Me-Firstism, een epidemie waarbij elk ongemak wordt geïnterpreteerd als trauma, en elke verplichting als onderdrukking.
Dat is geen kwetsbaarheid. Dat is zelfzucht.
4. Gebrek aan intimiteit of teveel aan keuzes?
Is de collectieve aandachtshonger een schreeuw om echte verbinding? Misschien. Maar vaker is het gewoon FOMO op steroïden. Als alles mogelijk is, wordt niets meer gekozen.
Paradoxaal genoeg leidt de overvloed aan keuzemogelijkheden tot oppervlakkigheid. Elke partner is tijdelijk. Elk gevoel is optioneel. Waarom investeren, als er morgen een betere versie opduikt met een betere filter?
Intimiteit vereist grenzen. Maar de moderne mens wil geen grens, hij wil glijden. Van ervaring naar ervaring, van orgasme naar zelfontwikkeling, zonder ooit te stoppen en te zijn.
5. De illusie van authenticiteit: Je bent niet uniek, je bent voorspelbaar
Iedereen wil “zichzelf kunnen zijn”. Maar dat ‘zelf’ is vaak een verzameling memes, trends en neurotische tics. We verwarren authenticiteit met gemakzucht.
Echt zijn betekent ook: jezelf begrenzen, je aanpassen, stil zijn, op je tong bijten. Maar dat is uit de mode. Tegenwoordig moet je alles uitspreken, alles voelen, alles delen.
Het resultaat? Oververmoeide zielen die leeggelopen zijn door hun eigen openheid. Geen mysterie meer. Geen goocheltruc. Geen verlangen.
Slot: De truc werkt zolang je niet kijkt waar het touwtje zit
We verlangen naar magie, maar kunnen het niet verdragen dat die magie berust op illusie. We willen een ander doorgronden, maar als dat lukt, zijn we verveeld.
We zijn goochelaars die hun eigen truc verpesten.
Misschien is het tijd om toe te geven: we willen te veel. En dat is niet de schuld van “de liefde”. Het is de tragiek van een generatie die alles heeft – behalve frustratietolerantie.
Leestafel voor wie durft:
- Esther Perel – Mating in Captivity (waar lust sterft aan voorspelbaarheid)
- Zygmunt Bauman – Liquid Love (relaties zonder vaste vorm)
- Byung-Chul Han – The Agony of Eros (eros sterft aan transparantie)
- Eva Illouz – Why Love Hurts (sociologie van de moderne romantiek)
- Alain de Botton – The Course of Love (realistische reflectie op liefde)
- Michel Houellebecq – Platform / Elementaire Deeltjes (nihilisme meets Tinder)
- Paul Verhaeghe – Identiteit (over het neoliberale zelfbeeld)
- Sven Hillenkamp – Die Vermessung der Liebe (de meetbare liefde als valstrik)
