Grenzen Verleggen (of Gewoon Op de Bank Blijven Liggen?)
Beste Lezer,
Weet jij waar jouw anaërobe drempel ligt? Waarschijnlijk ergens tussen “ik kan nog wel een sprintje trekken” en “waar is de dichtstbijzijnde defibrillator?” Maar geen zorgen, ik heb goed nieuws: je hoeft geen marathonloper of wielrenner te zijn om te begrijpen hoe jouw lichaam omgaat met inspanning (en waarom je na 30 seconden touwtjespringen de zin van het leven in twijfel trekt).
Mijn nieuwste artikel neemt je mee in de mythe en realiteit van de anaërobe drempel. Moeten we die heilige grens echt zo serieus nemen? Of is het slechts een laboratoriumdefinitie waar sportwetenschappers warm van worden? En belangrijker nog: hoe train je slim zonder je longen uit je lijf te hijgen?
Lees het artikel en ontdek:
- Waarom de anaërobe drempel geen absolute waarheid is (en misschien zelfs een beetje overrated);
- Hoe moderne trainingsmethodes zoals HIIT en polarized training je prestaties kunnen verbeteren zonder dat je elke sessie als een marteling ervaart;
- Waarom mentale veerkracht net zo belangrijk is als fysieke kracht (en hoe je kunt leren door de pijn heen te glimlachen – of het in elk geval kunt proberen).
Benieuwd? Scrol door om te lezen en ontdek waarom “pijn is tijdelijk, opgeven voor altijd” niet altijd de beste strategie is.
Veel leesplezier (en succes met de volgende workout),
Peter Koopman
29 jan. 2025
Tel.: 06 8135 8861
De Anaërobe Drempel: Mythe, Feit en de Kunst van Afzien
Een Klassiek Concept, een Moderne Herinterpretatie
In 1982 legden Norman L. Jones en Rolf E. Ehrsam met hun werk de basis voor de anaërobe drempel (AT): het moment waarop het lichaam overstapt van aerobe energievoorziening naar een anaerobe dominantie, resulterend in lactaatophoping. De boodschap was helder: overschrijd deze grens en je benen voelen aan als betonblokken. Hun onderzoek vormde een fundament voor sportwetenschap en trainingsleer, maar sindsdien is er veel veranderd. Tijd om dit concept te herzien en te voorzien van een moderne, ironisch-kritische blik.
De Anaërobe Drempel: Feit of Arbitrair Meetmoment?
De AT werd lang gezien als een heilige graal: bepaal je lactaatdrempel en stem je training hierop af. Maar recente onderzoeken suggereren dat deze grens niet zo absoluut is als ooit gedacht. Het idee dat het lichaam een harde switch maakt tussen aerobe en anaerobe stofwisseling is achterhaald; in werkelijkheid is het een continuüm, waarin energiebronnen dynamisch worden ingezet afhankelijk van trainingstoestand, genetische aanleg en externe factoren (Hofmann & Tschakert, 2017).
Daarnaast zijn er uiteenlopende methoden om de AT te meten:
- Lactaatmeting: Bloedafname tijdens inspanning om het lactaatniveau te monitoren.
- Ventilatoire drempels: Ademhalingspatronen analyseren als proxy voor metabole veranderingen.
- Kritische vermogenstest: De grens waarbij langdurige inspanning niet langer vol te houden is.
Afhankelijk van de meetmethode kan de drempel aanzienlijk variëren, wat de vraag oproept: trainen we voor een fysiologisch fenomeen of voor een labdefinitie?
Moderne Trainingsinzichten: Slim Trainen of Zinloos Lijden?
Jones en Ehrsam concludeerden dat trainen rond de AT cruciaal is voor prestatieverbetering. Maar hoe vertaalt dit zich naar moderne trainingsprogramma’s?
- Polarized Training (Seiler, 2010): 80% van de trainingen gebeurt op lage intensiteit (ver onder AT), 20% op hoge intensiteit (ver boven AT). Dit maximaliseert aerobe adaptatie en voorkomt overbelasting.
- Threshold Training: Gericht trainen net onder of op de AT om lactaattolerantie te verbeteren. Effectief, maar risicovol bij overmatige toepassing (Faude et al., 2009).
- HIIT (High-Intensity Interval Training): Kort, explosief en ver voorbij de AT. Efficiënt, maar vergt zorgvuldige periodisering.
Praktisch advies? Train niet uitsluitend op de AT, maar varieer. Te veel drempeltraining leidt tot chronische vermoeidheid en suboptimale progressie.
Kritische Blik: De Psychologie van de Drempel
Interessant genoeg is de AT niet alleen een fysiologische maar ook een psychologische grens. Onderzoek van Marcora (2015) suggereert dat mentale uitputting net zo beperkend is als fysieke vermoeidheid. Atleten die “door de drempel heen” trainen, ontwikkelen mentale veerkracht. Of, zoals elke ervaren sporter weet: pijn is tijdelijk, opgeven voor altijd.
Conclusie: Wat Weten We Nu Echt?
De anaërobe drempel is een handig, maar niet absoluut meetpunt. Moderne inzichten tonen aan dat een flexibele trainingsaanpak effectiever is dan star vasthouden aan een drempelwaarde. De kunst is niet alleen je fysiologie te begrijpen, maar ook de psychologie van vermoeidheid en prestatiebehoud te doorgronden.
Met andere woorden: train slim, wees mentaal weerbaar, en onthoud dat pijn een illusie is—behalve als je een marathon in nieuwe schoenen loopt.
Literatuur
Seiler, S. (2010). “What is best practice for training intensity and duration distribution in endurance athletes?” International Journal of Sports Physiology and Performance, 5(3), 276-291.
Faude, O., Kindermann, W., & Meyer, T. (2009). “Threshold concepts in endurance training: Historical development, definition and applications.” Sports Medicine, 39(9), 469-490.
Hofmann, P., & Tschakert, G. (2017). “Special needs to prescribe exercise intensity for scientific studies.” Cardiology Research and Practice, 2017, 2093027.
Marcora, S. M. (2015). “Can mental fatigue limit exercise performance?” Sports Medicine, 45(1), 1-12.
