RECTIFICATIE: Over Apenkooien, Seksclubs en Georganiseerde Geiligheid
Aan de werkmieren van dit lage land,
In een eerdere uiting — waarvan de inhoud door de auteur met volle overgave en caféfilosofische overtuiging is verspreid — werd beweerd dat er géén seksverenigingen bestaan, en dat het eeuwige apenkooien der menselijke drift verstorven is.
Bij deze verklaar ik die bewering als foutief, naïef en — in retrospectief — aandoenlijk dom.
Want hoe kon ik, in al mijn verlichte onnozelheid, over het hoofd zien dat de ware seksclubs allang bestaan?
Ze zijn wél actief. Ze zijn rijk. En ze zijn vooral… gesubsidieerd.
Niet met condooms en glijmiddel, maar met miljarden, goodwill, klimaatrapporten, sanctielijsten en ‘veiligheidsstrategieën’.
Ze heten:
- NAVO (Niet-Aanraakbare Vrijende Overlegstructuur)
- EU (Erotisch Unie-overleg)
- WEF (Weg-met-het-Volk En Feesten)
- OXFAM (Hoe jonger hoe beter)
- Rijksoverheid (Rondneukend In Kartels Zonder Overzichtelijk Verantwoordingsdocument)
Waar u dacht dat het ging over beleid, ging het in feite over:
- Wie mag erin?
- Wie wordt genomen?
- En wie moet het betalen?
Spoiler: u.
“Don’t do what I do. Do what I say.”
De hypocrisie is institutioneel.
De morele superioriteit zingt als een koor van engelen boven de gangen van de macht,
terwijl men achter gesloten deuren meedoet aan orgieën van belangenverstrengeling,
neukbeleid, lobbygeflirt en diplomatieke gangbangs op kosten van de burger.
De boven ons gestelden zijn geen leiders. Ze zijn bordelen in driedelig grijs.
De echte apenkooi? Die staat op het Binnenhof.
Daar klimmen ze over elkaar heen voor aandacht, stemmen, zetels en postjes.
Daar hangen ze aan het touw van beeldvorming.
En daar vallen ze nooit, want er zijn altijd vangnetten: wachtgeld, denktanks of de NAVO-top in Washington.
Callgirls gezocht (en gevonden)
Als er al een tekort is aan callgirls in Den Haag,
komt dat niet door gebrek aan aanbod —
maar door een overaanbod aan vraag vanuit het pluche.
Alleen noemen ze het daar: “tijdelijke ondersteuning bij communicatievraagstukken.”
Slotwoord: Geen spijt. Alleen spot.
Dus bij deze mijn rectificatie aan de werkende klasse,
aan de lezer, aan de belastingbetaler,
aan de stille meerderheid die het gelag betaalt terwijl anderen nippen aan subsidiewijn en morele superioriteit.
Ik vergiste mij.
De seksclubs bestaan.
Ze dragen pakken, eten sushi, en zitten in beleidscommissies.
En jij — ja jij — betaalt het condoom, de kamerhuur en de nagesprekspizza.
Lang leve de democratie. Lang leve de georganiseerde geilheid.
Met oprechte spot,
Peter Koopman
Chronisch onuitgenodigd voor de orgie
Van apenkooien tot orgasme – een briefje voor wie nog durft te spelen
Beste Player,
Herinner je het nog? Dat magische moment in de gymzaal toen de meester zei:
“We gaan apenkooien.”
De wereld veranderde. Geen regels, geen scores, geen uitleg. Alleen rennen, klimmen, vallen, gillen. Puur leven.
Fast forward naar volwassenheid:
Alles is nu gepland, geëvalueerd en AVG-proof. Zelfs plezier. Zelfs seks.
In mijn nieuwste stuk
“Van Apenkooien tot Orgasme: Waarom De Mens Alleen Spel Wil Zonder Spelregels – En Seks Zonder Getuigen”
neem ik je mee langs de rafelranden van onze lust tot spelen – zolang er maar niemand kijkt en niemand meedoet.
We onderzoeken waarom we:
- apenkooien leuk vinden, maar er geen vereniging voor willen;
- seks geweldig vinden, maar er collectief het schaamrood van op de kaken krijgen;
- niets liever doen dan losgaan, zolang het maar stiekem, veilig en zonder formulier kan.
Een essay over het tragikomische wezen mens,
dat snakt naar vrijheid,
maar er eerst een reglement voor schrijft.
Scrol. Lees. Glimlach. En wie weet:
laat je vandaag eens meeslepen in iets waarvoor je geen toestemming hebt gevraagd.
Met ondeugende groet,
Peter Koopman
P.S. Deel deze gerust met anderen. Of niet.
Sommige dingen zijn nu eenmaal leuker zonder publiek.
Van Apenkooien tot Orgasme: Waarom De Mens Alleen Spel Wil Zonder Spelregels – En Seks Zonder Getuigen
Een pleidooi voor de georganiseerde ongeorganiseerdheid van ons lichamelijk genot.
1. De paradox van genot: iedereen wil het, niemand mag het
We houden van apenkooien. Van seks. Van dansen, roes, klimmen, rennen, rollen, gillen, ontsnappen, bespringen, aanraken. Maar zodra het collectief, gepland en expliciet wordt… duikt de gêne op. Waarom?
“Dat wat ons dierlijk verbindt, is exact datgene waar we het meest beschaamd over zijn.”
We zijn evolutionair geprogrammeerd om:
- Plezier te zoeken (dopamine)
- Energie te sparen (efficiëntie)
- Status te beschermen (reputatie)
- Seks te gebruiken als selectiemechanisme, niet als groepsevenement
Gevolg: spontane collectieve vreugde (zoals apenkooien of seksueel spel) verdwijnt zodra je er een agendapunt van maakt. Want dan komt het grote monster: de ander kijkt.
2. Apenkooien: chaos in balans
Waarom was dat ene uur gym met matten, klimrekken, dikke touwen en een bal het hoogtepunt van je basisschoolbestaan?
Omdat:
- Er geen nadruk was op techniek of prestatie.
- Het niet draaide om wie “goed” was, maar om actie, lol en overleven.
- Je even geen leerling was, maar dier onder dieren. Vechten, vluchten, verstoppen. Het limbisch systeem in z’n element.
En het mooiste: er stond geen ouder, docent of jurylid met een scorelijst. Het mocht even anarchie zijn binnen een gecontroleerde setting.
Maar probeer zoiets op te richten als volwassene en je belandt in een grijs gebied tussen bootcamp, freerunning en… verdacht gedrag. Waarom?
Omdat volwassenen geacht worden zich te beheersen. En lichamelijke chaos hoort niet bij de volwassen burger. Net als spelen, gek doen of schreeuwen.
Of klaarkomen.
3. Seksverenigingen: bestaan ze wel? Jazeker. Worden ze erkend? Natuurlijk niet.
Waarom vinden we seks zo leuk, maar is de infrastructuur ervan zo verkrampt?
Omdat seks op meerdere niveaus gevaarlijk is:
| Niveaus | Gevaar |
| Biologisch | Ziekte, zwangerschap |
| Psychologisch | Hechting, afwijzing |
| Sociaal | Jaloezie, reputatie |
| Cultureel | Zonde, schaamte |
| Politiek/religieus | Controleverlies |
Seks raakt aan macht, dominantie, status en voortplanting. Apenkooien niet.
Daarom zijn er tienduizenden voetbalclubs en nul seksueel open verenigingen met subsidie van de gemeente.
Of denk jij dat de overheid binnenkort ‘open seksavonden voor 50+’ gaat subsidiëren onder het mom van “inclusieve ontspanning”?
4. Wat zegt dit over ons als soort?
- We willen genot, maar niet betrapt worden op genot.
- We willen samenzijn, maar niet bekeken worden.
- We willen vrijheid, maar dan wel zonder oordeel.
Deze dubbele moraal is evolutionair verklaarbaar én sociaal gecultiveerd:
- Seks is privé omdat het draait om exclusiviteit (evolutionaire paterniteit-onzekerheid).
- Spel is kindergedrag, en dus mag het alleen binnen een leeftijdsgebonden context.
We zijn met andere woorden dieren die doen alsof we rationele wezens zijn — en die zichzelf in morele boeien slaan zodra het lijf spreekt.
5. Een voorstel: de Vereniging voor Vrije Spelers
Een alternatieve vereniging:
- Geen kledingvoorschrift, maar wel sokken met grip.
- Geen doel, geen puntentelling, geen scorebord.
- Wel matten, touwen, glijbanen, donkere hoeken en open ruimtes.
- Fysiek contact toegestaan, mits met toestemming. Seksueel? Kan. Maar hoeft niet.
Toelatingscriterium: je laat je ego aan de deur achter. En je mobiel.
Een kruising tussen apenkooien, tantra, klankschaaltherapie, kickboksen en peutergym. Klinkt krankzinnig? Ja. Maar minder dan het alternatief: een samenleving waarin we alles leuk vinden behalve wat we écht leuk vinden.
6. Epiloog: over de georganiseerde ongeorganiseerdheid
De mens wil orde, maar snakt naar ontsnapping.
De mens wil veiligheid, maar hunkert naar risico.
De mens wil controle, maar fantaseert over verlies van controle.
Daarom werkt apenkooien, en daarom werkt seks.
En daarom werkt het niet zodra je er een Excel-bestand van maakt.
Misschien is het tijd voor een nieuwe categorie in de sport- en cultuursector:
“Spel zonder doel, seks zonder schaamte, contact zonder contract.”
