Waarom je pauwenstaart groter is dan je nageslacht (en waarom dat helemaal niet erg is)
Beste levensgenieter, dopaminezoeker en gelegenheidsdarwinist,
Sta even stil bij een ongemakkelijke waarheid:
De meeste dingen die je doet – van je auto wassen tot je biceps oppompen of je Instagram bijhouden – zijn géén nobele pogingen om het voortbestaan van de soort veilig te stellen.
Ze zijn… vermaak. Dopamine. Tijdverdrijf.
En guess what?
Zelfs je meest heroïsche seksuele escapades zijn waarschijnlijk niet bedoeld om kinderen te maken, maar gewoon omdat het leuker is dan Netflix. (Ja, ook als je jezelf wijsmaakt dat het ‘de ware liefde’ was.)
In mijn nieuwste essay “De Homo Ludens 2.0: Seks, Status en Spel in het Tijdperk van de Vasectomie” trek ik de stekker uit alle romantische fabels.
Over pauwenstaarten, dikke auto’s, vreemdgaan, vasectomieën met korting en waarom wij eigenlijk niks anders zijn dan prikkeljunks met een creditcard en een ego.
Wil je weten waarom vreemdgaan, oorlogvoeren én Lamborghini’s eigenlijk allemaal één pot nat zijn?
Of gewoon even grinniken om de ironie van het bestaan?
Scrol door om het essay te lezen en jezelf een illusie armer, maar een glimlach rijker te maken.
Spoiler:
Het ligt niet aan jou. Het ligt aan je brein. En je brein wil maar één ding: Meer! Meer! Meer!
Veel leesplezier (en vergeet niet je pauwenstaart even te poetsen),
Peter Koopman
27 apr. 2025
Tel.: 06 8135 8861
De Homo Ludens 2.0: Seks, Status en Spel in het Tijdperk van de Vasectomie
1. Inleiding: De grote vergissing
De mensheid, zo leerde men ons, is voortgestuwd door het edele doel der voortplanting. Darwin, Dawkins, Buss — allen verkondigden zij het dogma: genen willen overleven, en wij zijn slechts hun domme ezels.
Maar laten we nu eens stoppen met deze pseudo-romantiek.
De waarheid is eenvoudiger en cynischer: wij zijn op zoek naar vermaak, prikkels, en dopaminekicks. Voortplanting is een gelukje, een onbedoelde bijzaak. Zoals hypertrofie niet het doel van training is, maar een bijproduct van een drang naar fysieke uitdaging, zo is nageslacht het toevallige gevolg van hedonistische activiteit tussen twee organismen die iets leukers te doen zochten dan wortelen verzamelen.
“Ik sport niet om spieren te kweken; ik sport om niet gek te worden.”
2. Prikkels boven alles: De dopamine-machine
Onze hersenen zijn niet gebouwd om te reproduceren.
Onze hersenen zijn gebouwd om verveling te vermijden.
Zoals Jaak Panksepp met zijn concept van het SEEKING system al in de jaren ’90 beschreef:
het brein is een permanent prikkelzoekend orgaan, dat liever een ramp overleeft dan een middag zonder stimulatie doormaakt.
- Incentive salience (Berridge & Robinson): De anticipatie van genot, niet het genot zelf, drijft gedrag.
- Sapolsky’s stressmodellen: “Een beetje stress optimaliseert gedrag; teveel doodt je.”
En wat is seks?
Niet de voortplantingsdrang. Niet de Darwinistische plicht.
Nee, seks is het Walhalla van prikkels: geur, smaak, aanraking, beweging, status, risico.
Een dopaminefeest zonder gelijke.
3. De pauwenstaart en de dikke auto: De mythe van het “nut”
De pauwenstaart is Darwin’s favoriete bewijsstuk: een belachelijke, inefficiënte, energieverslindende vlag die aantoont: “Kijk eens hoe goed ik eet, vecht, overleef én flaneer.”
Maar is de staart gericht op voortplanting?
Of is het een door evolutie toegestane puberale uiting van ‘kijk-mij-eens’ dopaminehonger?
Vergelijk het:
- De pauw groeit zijn staart.
- De man koopt een Lamborghini.
- De bodybuilder pompt zijn biceps op tot ze uit hun eigen bloedsomloop knallen.
Allen jagen niet primair op kinderen, maar op erkenning, bewondering en… toegang tot méér vermaak.
Status = toegang tot prikkels.
Prikkels = plezier.
Plezier = zin om te blijven leven.
4. Vasectomie en de vrijgekomen waarheid
En dan…
De snijdende ironie: op mijn 27ste een vasectomie nemen (“met korting”, de biologie is tenslotte ook een koopje waard), en ontdekken dat het enige wat verandert, is dat de activiteit nog steeds leuk blijft, alleen zonder consequenties.
- Geen voortplantingsdruk.
- Geen Darwinistische missie.
- Alleen nog pure, onvervalste hobbyisme.
Een soort erotische vogelspotterij zonder broedresultaat.
Conclusie?
De voortplantingsdogma’s zijn net zo hol als de motorkap van een muscle car: imposant, leeg, en bedoeld om indruk te maken.
5. Conclusie: Homo Ludens 2.0
De Homo Ludens — de spelende mens — is niet geëvolueerd om te planten.
De Homo Ludens 2.0 is geëvolueerd om zich te vermaken, om prikkels te zoeken, om verveling te bestrijden — en in dat proces, als bijeffect, soms ook nieuw leven te creëren.
Dat verklaart:
- Het vreemdgaan: meer vermaak, meer dopamine.
- De pauwenstaart: status als signaal voor toegang tot prikkels.
- De vasectomie zonder stop op seksuele activiteit.
- Het oorlogvoeren met juichende soldaten: de kick van risico, broederschap en heroïek.
De mens is een prikkeljunk met een brein dat wanhopig probeert zichzelf te entertainen.
En in dat dansen, vechten, neuken, liegen, zingen en doden ontstaat soms — heel toevallig — een nieuwe generatie.
Bronnenlijst (voor de serieuze criticaster):
Johan Huizinga – Homo Ludens (1938) (voor inspiratie, maar nu omgebogen)
Robert Sapolsky – Behave (2017)
Jaak Panksepp – Affective Neuroscience (1998)
Peter Sterling – Allostasis and predictive regulation (2012)
Kent Berridge & Terry Robinson – Incentive-Sensitization Theory of Addiction (1993)
Geoffrey Miller – The Mating Mind (2000)
Henri Laborit – Eloge de la fuite (1976)
