Beste Lezer,
Wat als ik u zou vertellen dat iets wat u dagelijks doorspoelt, binnenkort misschien in een museum kan hangen? Nee, dit is geen grap. Het is een ironische, speelse en prikkelende kijk op hoe wij de wereld om ons heen waarderen – of beter gezegd, hoe wij het absurde heilig verklaren.
Ik nodig u uit om mijn nieuwste artikel te lezen: “Een Ode aan de Ontlasting: De Nieuwe Heiligheid van het Alledaagse”. Het is een reis door de menselijke neiging tot status, imitatie en de vreemde paradoxen van onze moderne consumptiecultuur. Met een vleugje cynisme en een knipoog naar onze obsessie met overdaad, onderzoek ik hoe ontlasting, net als een banaan met ducttape, een nieuwe vorm van verering zou kunnen worden.
Bent u klaar om uzelf te verliezen in een prikkelend betoog dat zowel wetenschappelijk onderbouwd als lichtelijk absurd is? Dan mag u dit niet missen.
Lees het artikel en ontdek waarom wij niet alleen de ontlaster, maar vooral de ontlasting zouden moeten heiligen.
Met een glimlach en een gezonde dosis ironie,
Een Ode aan de Ontlasting: De Nieuwe Heiligheid van het Alledaagse
Laten we vandaag stilstaan bij iets wat we dagelijks produceren, maar waar we liever niet over praten: ontlasting. Ja, u leest het goed. Waar wij ons doorgaans concentreren op de ontlaster – het organisme dat deze organische kunstwerken voortbrengt – is het tijd om de spotlight te richten op het product zelf. Want in een wereld waarin we een gescheurde spijkerbroek van €500 heilig verklaren en een banaan met ducttape tot kunst verheffen, is het niet meer dan logisch dat de ontlasting de volgende stap is in onze zoektocht naar betekenis in het absurde.
De Ontlasting als Statusteken
De menselijke neiging tot status en imitatie strekt zich al eeuwen uit. Aristocraten droegen pruiken om hun rijkdom te tonen, industriëlen kochten kastelen en CEO’s laten tegenwoordig hun Tesla’s op zonne-energie opladen voor het kantoor. Maar wat doe je als alles al is geïmiteerd? Dan zoek je naar een uitweg in het radicale, het groteske, het absurd exclusieve. En wat is exclusiever dan iets wat zo persoonlijk is dat het niet te kopiëren valt? Precies, uw eigen ontlasting.
Stel je voor: een nieuwe trend waarin ontlasting wordt geanalyseerd, geclassificeerd en gepresenteerd als een symbool van gezondheid, luxe en individualiteit. Niet langer tevreden met gescheurde broeken en nutteloze horloges, zal de elite zich nu onderscheiden door de kwaliteit van hun darmflora. Luxe voedingsschema’s, ontworpen door diëtisten en microbiologen, worden gecombineerd met dagelijkse rapporten over “de productie”. Wie heeft het hoogste gehalte aan vezels? Wie kan opscheppen over de perfecte vorm? Het wordt de nieuwe maatstaf voor succes.
Van Vuilnis naar Verering
Historisch gezien hebben mensen een paradoxale relatie met ontlasting. Het is zowel een bron van walging als een teken van gezondheid. De wetenschap heeft ons geleerd dat onze uitwerpselen een venster bieden naar onze innerlijke wereld: darmgezondheid, voedingspatronen, en zelfs mentale gesteldheid kunnen worden afgelezen aan wat wij zo achteloos doorspoelen. Maar wat als we dat niet meer deden? Wat als we het heilige karakter van ontlasting erkennen?
In musea zouden vitrines vol zorgvuldig geconserveerde ontlasting kunnen staan, met bordjes die uitleggen wat elke nuance van kleur, textuur en geur betekent. Kunstgalerijen kunnen fecale abstracties presenteren als een diepgaande blik op de menselijke conditie. Een moderne Rembrandt zou de subtiliteiten van lichtval op een verse hoop kunnen vastleggen, met titels als De Nachtwacht der Darmflora.
De Ironie van de Overdaad
De ironie is natuurlijk dat zodra iets heilig wordt verklaard, het onmiddellijk gecommodificeerd wordt. Exclusieve producten voor “fecale perfectie” zouden de markt overspoelen: pillen, diëten, en misschien zelfs designer-laxeermiddelen. De arme middenklasse, altijd proberend de elite te imiteren, zou zich storten op biologische supplementen om te kunnen concurreren. Het gevolg? Volksstammen die in de rij staan om hun ontlasting te laten beoordelen door de nieuwe Fecale Michelin-gids.
Het toppunt van ironie zou zijn dat we, in onze zoektocht naar uniekheid, allemaal eindigen met dezelfde perfecte hoop. Zoals bij gescheurde broeken of ducttape-bananen, zullen we denken dat we origineel zijn terwijl we slechts kopieëren wat door anderen heilig is verklaard.
Een Filosofische Reflectie
Maar misschien, heel misschien, legt deze focus op ontlasting iets diepers bloot. Net zoals de banaan met ducttape ons confronteerde met de absurditeit van kunst en consumptie, zou de ontlasting ons kunnen dwingen na te denken over onze menselijke conditie. Het is een van de weinige dingen die ons allemaal verbindt, ongeacht status of rijkdom. Het herinnert ons eraan dat, hoe hard we ook proberen ons te onderscheiden, we uiteindelijk allemaal hetzelfde zijn – een product van biologie en chemie.
En is dat niet wat heiligheid uiteindelijk is? Het erkennen van iets universeels, iets wat ons allemaal overstijgt? Misschien is het tijd om de ontlasting niet alleen te zien als een product, maar als een symbool. Een symbool van onze gezamenlijke absurditeit, onze eindeloze zoektocht naar betekenis, en onze onvermijdelijke nederigheid tegenover de natuur.
Dus, de volgende keer dat u doorspoelt, sta even stil. U zou wel eens getuige kunnen zijn van het nieuwe heilige. En wie weet, misschien hangt uw eigen bijdrage binnenkort in het Rijksmuseum.
Peter Koopman.
